Lee, Park of Kim!

Leuke reacties jongens! Dank! Geeft weer aan dat ik niet voor niets schrijf hee!

Maaaaaar 250 achternamen in Zuid-Korea! Ik vind het dus niet gek dat meer dan de helft bestaat uit: Lee, Park en Kim, dit kan je nog op verschillende manieren uitspreken, waardoor je weet uit welke buurt deze achternaam komt. Waarom die korte achternamen? Omdat ze graag een krachtige naam wilden.

Teakwando vrijdag overleeft! Viel reuze mee, zouden we al flexibeler worden? Na Taekwando een of ander blauwe plekken spel gedaan. Volleyballen en wie mistte moest in het midden gaan zitten. Kwam de bal op iemand die in het midden zat, dan mocht je zelf blijven staan. Dus wat onze docent deed, SMASH, op de mensen die in het midden zaten. Iedereen als de dood voor die man natuurlijk.

Na dit blauwe plekken spel, wat ze Kinder Volleybal (ofzo?) noemden, namen we de bus naar Busan, op naar het strand! Allemaal file, maar de bus reed achter een speciale blauwe lijn, waardoor wij niet in de file stonden. Voordat we uberhaupt waren vertrokken, sliep een deel van de bus al. Yara zei nog: hebben Koreanen het in hun bloed om overal maar te kunnen slapen? En BAM Mari was ook in dromenland. Af en toe werd ik wakker, zag dat vrachtwagenchauffeurs TV aan het kijken waren op hun telefoon, tijdens het rijden. Wat moeten we toch zonder telefoon? Zelfs de oude generatie. Zij willen niet met een rollator lopen, maar wel met een telefoon en een stok! Allemaal mogelijk. Aangekomen in Busan, dachten we alseerst: VOEDSEL! Prima om met stokjes te eten, maar we gingen pizza eten. Koreanen knipppen een pizza in stukken met een schaar. Naaa laat italie het maar niet horen! De pizza hadden we gekocht bij een lievelijk (dat is vanaf nu een woord) pizzatentje gekocht. Denk dat het net open, maar was zeker top. Met een hele spontane eigenaar die zijn selfiestick pakte en vroeg of hij met ons op de foto mocht. Natuuuuuurlijk.

In het hostel, was een NORMALE wasbak, geen gat onderin, zoals 'thuis' in Seoul, toch ging ik iedere keer automatisch aan de zijkant staan, omdat ik dacht dat het water nog steeds onderuit zou lopen.....

In Busan werden we vooral veel aangekeken en gesproken zoals: "hello?" "how are you?" ze vroegen vooral om veel aandacht, wat soms wel vermoeiend was. Zelfs op het strand, dacht ik te verstaan: zou je een foto van ons willen maken? Tot dat hij naast me kwam zitten en bleek dat hij met ons op de foto wilde! Kleine miscommunicatie....

Zaterdag zijn we als eerst op pad gegaan, nadat we al twee keer gestruikeld waren over een opstapje bij de lift, gingen we naar een gekleurde wijk toe. Er moest namelijk ergens een wijk zijn met volledig gekleurde huisjes. We dachten er te zijn en dachten, nou dit is het. Ze waren gekleurd, maar ik was niet tevreden. Vervolgens kwamen we een oude man tegen die tekende een vierkantje in de lucht en wees dat we rechtdoor moesten. Oke prima, we liepen al rechtdoor, tot dat we weer dachten dit het is en wilden omdraaien. Kwamen we een andere man tegen, die gebaarde hetzelfde dat we maar door moesten lopen. We wilden natuurlijk geen ruzie, netjes luisteren en waren té nieuwsgierig, dus doorgelopen een helling op en daar was de (echte) gekleurde wijk! Had iets fellere huizen verwacht, want vergelijk het direct met Italië, maar het zag er mooi uit. Iedere keer als je een hoekje omkeek, zag je of een diepe trap naar beneden, een smalle naar boven. Kleine straatjes, oude mensen, wat kleurrijk en deuren waar je je hoofd tegen aanstoot. Daarna zijn we doorgegaan naar het strand, met de bus. (jaja, T-money kaart is hier ook beschikbaar! De man/vrouw van de t-money, die woont sowieso niet meer in een appartementje, wat een uitvinding!)

S'avonds zijn we gaan barbecueën. Een gat in de tafel, wat kolen erin en hop het kon beginnen! Nou het vlees werd in stukken gesneden, we draaiden wat vlees om en vervolgens werd het popcorn, het vlees ging ongeveer 40 cm de lucht in en de mannetjes stonden alweer bij onze tafel. Oke zo moest het dus niet. We hebben lekker gezeten daar, wat gechillt en mensen gekeken.

Nou jongens, de bus! Dat is een heel verhaal op zich. Het vergt stabiliteit, flexibiliteit en evenwicht. De man doet de deur open, je staat net binnen en hij sluit hem weer. Wat resulteerde in Mari bijna op de grond in de bus. Kon me nog net redden en werd zo naar een stoel in de bus gelanceerd. Ik dacht nog, hij loopt vast achter op schema, maar dit doet iedere buschauf!

Na deze ervaring, die goed afliep, hadden we het doel bereikt: pootjes in het zand! mmmm.. geniet momentje! We hadden een beeld van onze vriend Google in ons hoofd: veel strandbedjes, veel parasols en je kan over de koppen lopen. Daar was het strand! Niemand te bekennen. Wauw. Geen bedje, geen parasols en niet over de koppen lopen. Op z'n minst een paar mensen. Wat een leven. Natuurlijk weer even in slaapgevallen, ik heb dit goed overgenomen van de Zuid Koreanen! Er verbrand, hoe is het mogelijk... In Seoul, zitten we vaak buiten op bankjes en blijven we wit, een dagje zon en BAM. Mari verbrand.

Zaterdag hebben we geprobeerd om een club te zoeken. Dit mislukte, de man van het hostel gaf een club aan waar we heen moesten, hij had dit in het Koreaans geschreven, zodat we alleen dit briefje moesten laten zien. Nou ik had het idee dat niemand ons wilde helpen, uiteindelijk bleek de naam van deze club te zijn veranderd en de avond mislukte. Dus zondag als doel: we gaan naar die club, bleken we niet naar binnen te mogen!! Ze waren niet echt aardig tegen ons, hij gebaarde met een kruis en wilde in eerste instantie niet vertellen waarom, tot er opeens een briefje kwam, waarop stond dat een buitenlands iemand, de dag ervoor wat gedoe had gehad.. Top! Dachten we eindelijk dansjes en drankjes te kunnen doen, gingen we toch maar naar een andere club. We hadden wat mensen uit Italië, Spanje en Nederland ontmoet, die ons een club hadden verteld. Hier zijn we vervolgens naar het was leuk, maar Seoul was beter!

We vonden het frustrerend dat we soms wat wilden vragen aan mensen, bijvoorbeeld de weg en dan keken ze je aan van wat moet je? en sommige keken je zelfs niet eens aan en liepen zonder pardon door! Terwijl de mensen in Seoul je met alle liefde, te graag soms, willen helpen. Busan veranderde net als Seoul in een racebaan van taxi's, dus hebben we de taxi weer terug naar het hostel genomen. Overal zie je oranje/witte/zwarte taxi's rijden. Niet normaal.

Gisteren ben ik naar een tempel gegaan, ongeveer anderhalf uur vanaf ons hostel. Yarii wilde liever chillen op het strand, dus die zou ik ‘s middags weer ontmoeten. Het was een prachtige tempel aan het water met rotsen en bruggetjes. Veel verschillende Boeddha’s, overal baden op hun knieën. Er waren zoveel Boeddha's en overal zaten mensen voor,, ongeacht hoe klein, groot, goud, zilver of van steen. Alles was er. Diverse plekken waar je een brief kon posten naar Boeddha en muntgeld wat je in een Boeddha van een afstand kon gooien. Waarschijnlijk als het raak was, zou het geluk moeten brengen. Dit moest geprobeerd, met alle Taekwando kunsten, maar mislukte. Gelukkig heb ik het geluk niet nodig.

‘S middags zouden we terug gaan naar Seoul, maar ik zat enorm te twijfelen of ik nog ergens een tussenstop zou maken, Busan en Seoul zijn grote steden en ik wilde een kleine stad en meer natuur zien. Yari wilde graag naar Seoul terug, dus zij is naar Seoul gegaan. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om naar Gyeongju te reizen. De mevrouw van het hostel had gezegd dat dit de moeite waard zou zijn.

Tijdens dit overleg, over waar ik naar toe zou gaan, pakte een man ongeveer 100 informatieboekjes uit een kast en wat dat daarop? EEN DIKKE KAKKERLAK. Nou ik sprong tegen het plafond aan ongeveer, ik probeerde die man wijs te maken dat dat beest er zat, maar hij snapte er niets van. Totdat hij een infoboekje wilde pakken en vervolgens ook een sprong maakte. De mevrouw van het hostel, had de heldhaftige daad verricht en hem, via het raam, naar buiten gegooid! Nou uiteindelijk, wat boekjes gelezen, vervolgens de bus geboekt, hostel geboekt en gaaaaan.

Er was onderweg vooral veel groen, bruggetjes en water. Een deel van het doel was er, natuur, maar ik was niet snel tevreden, dus de eisen waren hoog gesteld.

Ennn… het was zeker de moeite waard! Allereerst letterlijk stijl de berg op. Er moest een prachtig uitzicht zijn, dus ik had hoge verwachtingen. Boven op de berg, was een tempel met een mooi uitzicht over de verschillende ‘dropjes’. Ik noem het dorpjes, maar het zijn zeker steden met 100.000 inwoners. Hier was een oude mevrouw soort van kastanjes eetklaar te maken. Dus dit moest ik proberen. De eerste kwam meteen een half dood worpje uit, maar hier liet ik me niet door weerhouden. Het smaakte prima, maar zou het niet zomaar nog een keer doen. De mensen waren in ieder geval liever dan in Busan voor me, de busschauf stopte niet eens bij de halte, maar reed zo even door naar de ticketoffice, wat een service. De man had zijn eigen bus denk ik, want het leek net op een zelf ingericht kantoor. Hij had er golfsticks liggen, hingen vlaggetjes, de ramen waren versierd, zijn stuur zaten lintjes omheen, hij had er in ieder geval een feestje van gemaakt!

Wat een dorpgevoel had ik hier, zo leuk! 280.000 inwoners, nou ik weet niet waar die wonen, maar heb ze amper gezien, allemaal leuke winkeltjes, bekende tot onbekende, veel groen, bergen en ruimte. In de middag naar een groot park geweest met ‘tombs’, soort Teletubbie bergen, water, bloemen, wandelpaden, fietsers, ja ontspannen gevoel! Ja aanrader, Gyeongju! Hier kwam ik ook direct een meid van het hostel tegen, waarmee ik wat mee ben gaan eten en vervolgens de bus naar Seoul genomen.

De terugreis was een hele reis op zich: een Koreaanse man (Kim) naast me zitten, denk een jaar of vijftig, op vakantie geweest in Gyeongju en woont in Seoul. Hij viel bijna in slaap en toen kwam hij erachter dat hij me even wat foto’s/filmpjes van zijn vakantie in Gyeongju wilde laten zien. Niet zomaar een paar heel zijn camera, ik vond het zonde voor deze man, aangezien hij waarschijnlijk normaal niet zijn verhaal kwijt kan, heb ik aandacht gekeken en commentaar geleverd. Tot dat hij in slaap viel… Iedere keer kwam die mijn kant op en ik zat daar tegen het raam. Af en toe ging ik dan stiekem wat verzitten en dan schrok hij weer wakker. Zo ging het een stuk of tien keer, toen besloot hij maar wakker te blijven geloof ik. Uiteindelijk aangekomen in Seoul, muziekje op en naar de metro. Zit ik in de metro, wie hebben we daar.. Onze Koreaan van de bus, hij wilde toch nog even een selfie maken en tot ziens zeggen. Attent. Als laatste kreeg ik nog een zak snoep, ik wilde het niet aannemen, maar ik moest en zal het aannemen, want het was echte Koreaanse snoep en daarom moest ik het proberen. Oke gaan we doeeen.

Verder zag ik zoals Seoul alleen maar oude mensen met stokken lopen in plaats van een rollator. Je zou toch denken een rollator is makkelijker, dan blijft je rug ook nog een beetje recht? Ze lopen namelijk ook krom, zonde. Dus oma's (het is nog lang niet zover!!), maar gewoon een rollator!

Lieeeeefs X