Schaapjes
Door: Mari
Blijf op de hoogte en volg Mariëlle
04 Oktober 2015 | Zuid-Korea, Seoel
Hiiiii mannen, vrouwen, oma’s, mam, pap, broerder en de rest!
In plaats van: “geeeeeeek op bloemen”, zijn Koreanen “geeeeeek op sokken”. Sokken? Ja sokken. Ik zou ook zeggen gewoon iets wat je nodig hebt en die je aan moet als je koude voeten hebt. Nou hier denken ze er volgens mij heeeel anders over. Hele winkels met alleen maar sokken en wat erop staat? Hartjes, sterretjes, aapjs De man van Gangnam style en ga zo maar door..
De volgende dag gingen gingen we uit eten met wat meiden….Koreanen doen dus het peace tegen en zeggen dan KIMCHIII, als ze dan een foto maken zeggen ze dat, omdat ze dan erbij lachen in plaats van CHEEESE. Daarna zijn we naar het Casino voor een project op school, wat gaat over Holland Casino en wat we gaan vergelijken met een Casino hier. We mochten helaas geen foto’s maken, maar het was te grappig. Ze zaten allemaal in schoolbankjes te gokken. De tafels flink dicht op elkaar en een stilte van de spanning. Gewoon roken binnen nog, kan allemaal hier!
Donderdag: regenregenregen….. We wilden een paraplu van het huis hier lenen, deur dicht. Wij met onze tas onder de jassen op pad. Twee keer door dik en gaaaaan. Voor de volgende keer hebben we alvast een paraplu gepakt, wat dit gaat ons niet nog een keer gebeuren! S’middags kwam ik mijn grote vriend uit de metro tegen! Voor als je niet meer weet wie het is: de man van ongeveer vijftig, waarvan ik een zak snoep kreeg, wat Nederlandse muziek mee heb geluisterd en uiteindelijk selfieee. Hij was mijn e-mail kwijt geraakt, werkt op school en wilde graaaag mijn e-mailadres weer om de selfie door te sturen, nou nooit gedacht dat ik deze man nog tegen zou komen, wat een grap! Leuk!
Verder hadden we Paul deze dag weer, ik heb het idee dat hij er iedere week een ander onderwerp bij verzint. Iedere keer heeft hij het over ‘extra’ en wat hij ervan vind. Het zou wel fijn zijn even wat richtlijnen of een modulewijzer, maar hij is hier de lopende richtlijn en modulewijzer. Daarnaast kregen we ook onze cijfer van het tentamen van vorige week terug!!!! Nou wat een spanning leverde dit me op zeg. Hoe dit ging: we moesten per persoon naar voor lopen, je kreeg een cijfer te zien, ik had dus 60 punten, maar geen idee wat het voorstelde, dus ik vroeg aan hem: is dit genoeg? Zegt ie ja dat kan… Dus vervolgens ging Yara en zij vroeg hoeveel is voldoende? Zegt ie: dat hangt er vanaf… Nou toen brak mijn klomp, want wat was nu voldoende? Hadden we onze punten binnen of niet? Duurtlang, duurtlang… Vervolgens ging hij wat cijfers op het bord schrijven en kregen riep iedereen: ooooo.. blijkbaar, omdat het gemiddelde heel hoog was en het hier vooral om draaide had ik het idee. Yari en ik vielen beiden onder de categorie D. Vervolgens vroegen we: is dit nu voldoende? Hij zegt ja, dus wij echt een gezicht van: THANK GOD. Hij zegt vervolgens dus jullie zijn blij met een D??? Uh ja?, nou daarbij zaten we toch niet echt op één lijn geloof ik. Maaaar.. we hebben em!
Vrijdag stond Taekwando weer op de planning! We gingen achteraf weer basketballen, Yara en ik mochten niet in één team, want blijkbaar waren we té goed voor hem samen. Ik speelde de bal een aantal keer naar een meisje toe, omdat ik vond dat zij moest scoren, maar iedere keer kreeg ze de bal, werd ze zo verlegen en ging ze zo lachen dat ze niet eens kon mikken op het doel. Geniaaal. Ik dacht volgende week nog eens proberen, maar dan zijn we weer vrij. Volgens mij hebben ze iedere week wel iets.. We zijn namelijk vorige week ook vrij, omdat het alphabet dat is uitgevonden ennn zaterdag was ‘national foundation day’. Ook wel: Gaecheonjeol genoemd. Hierbij wordt de eerste staat van Korea gevierd.
Vrijdag avond hadden we nog even een tour geboekt voor zaterdag en zaterdag zijn we op pad gegaan naar de grens tussen Noord- en Zuid-Korea. We moesten om 07:40 bij het station zijn. Hier werden we opgehaald door een mannetje, die vertelde alleen; TRANSFER TO BUS. Oke we gingen dus verder met een bus? Prima. Bij de bus aangekomen, ontmoette we de reisleidster. We waren: ‘Sharon’s Group’. Nou klinkt als een topnaam en zeker een vrouw van de tijd, alleen waren we al te laat vertrokken, want er waren wat mensen te laat en er was iemand misselijk zonder dat we een meter hadden gereden? Ik denk zomaar.. net iets teveel gedronken!. Waardoor de rest van de dag snelsnel moest. Ik had soms het idee dat we een vliegtuig nog moesten halen en werd er soms wat onrustig van, maar goed we waren op pad! Allereerst ging ze een verhaaltje vertalen, waar we allemaal heen zouden gaan en vervolgens maakten we opeens een stop. Yara had wat gehoord over een brug en ik wat over een park/treinrails. Ze praatte namelijk wat onduidelijk en dan verstonden wij ‘looftop?’ looftop? Aaaaaah rooftop. Dat ging wat worden deze dag.
We gingen wat rond kijken en kwamen bij de bekende brug uit die we hadden gezien in een documentaire. Was zeker indrukwekkend, een brug, Freedom brigde (Imjingak) die op de helft is gestopt, met aan het einde allemaal slingers en briefjes met teksten erop. Dit zijn teksten van Zuid-Koreanen, die berichten willen doorgeven aan hun familie in Noord-Korea. Erg om te zien, één land wat uit elkaar is gescheurd in twee landen. Veel prikkeldraad, overal. Je ziet achter de burg veel groen, hier zijn weer beesten gaan leven, daarnaast zag je de treinrails die leidt naar Noord-Korea, maar is opgeheven. Zolang de grens gesloten is, mag geen enkele Zuid-Koreaan naar Noord-Korea en andersom.
Het gekke was, we kwamen bij de bus en iedereen had eten gehaald. Bijna niemand had dus wat van de brug/treinrails gezien. Top reisleider! NOT. Ik voelde me een soort schaap, want we werden weer bij elkaar geschreeuwd en moesten weer verder. Chopchop. Vervolgens vertelde reisleidster Sharon dat er aan de rechterzijde een brug te zien was met een banner/reclamebord. Dit is een reclamebord + brug met daarin vol dynamiet. Dit is voor als Noord-Korea aanvalt, dan kunnen ze deze laten ontploffen. Nou ik kan je vertellen, dit gaf nou niet echt een bepaald fijn gevoel toen we daar langs reden. We moesten ons paspoort vervolgens gereed houden, er kwam een militair de bus in, controleerde de paspoorten en zo konden we de gedemilitariseerde zone inrijden. Ze vertelde vervolgens vrolijk verder dat er in deze gedemilitariseerde zone ongeveer 2 miljoen landmijnen liggen.
Vervolgens werden we gereden richting een museum, we kregen de gedemilitariseerde zone te zien en dat er twee kilometer aan beide kanten van de grens was. Het is een soort van buffer/ijzeren gordijn. De grens is ongeveer 250 kilometer lang en zwaar bewaakt. Overal is hoog prikkeldraad te zien, met veel bewaking. We kregen vervolgens de kans om een tunnel in te lopen. Er zijn vier tunnels gemaakt door Noord-Korea, om Zuid-Korea binnen te vallen. Er is één tunnel open voor publiek, dit is de derde tunnel, er mochten geen foto’s worden gemaakt. Yari heeft dit toch af en toe stiekem gedaan (nee ze is niet afgevoerd, ze leeft nog!). We moesten een bouwvakker helm op en daar gingen we als twee kabouters op pad. Ze vertelden twee meter breed en twee meter hoog… Nou ik denk een kleine verkeerde inschatting, want het was denk ik 1,50m bij 1,50m, om de 30 seconden hoorde je dan ook wel.. TOK… TOK… TOK… TOK… Waarvan? Iedere keer dat iemand zijn kop stootte, je kon er zo een muziekje van maken! Hier wisten ze in ieder geval wel wat links en rechts was, dat kon ook niet anders zoo smal was het daar. Onderweg zag je een gele cirkels op de muur, hier had dynamiet in gezeten, waarmee Noord-Korea de tunnel heeft gecreëerd. Aan het einde van deze tunnel zag je een dikke muur met prikkeldraad en zo konden we de wandelroute met de TOK.. TOK… muziek weer terug naar boven.
Toen kwam het volgende plan, welke bus hadden we ook alweer? Er stonden ongeveer een stuk of 40 bussen. Ik wist alleen nog dat het kenteken met 33 of 35 begon en Yari dacht een KIA. Nou gelukkig begonnen bijna alle bussen met een drie en was de helft een KIA. Uiteindelijk een foto van eerder deze dag opgezocht en zo hebben de bus gehaast kunnen vinden. Niemand bij de bus…, dan nemen wij de volgende stop wel vijf minuten langer en zo werd het weer gecompenseerd.
We gingen naar de volgende stop, uitzicht naar Noord-Korea! Hier zag je twee vlaggen, de ene stond aan de zijde van Zuid-Korea en de andere aan de zijde van Noord-Korea. Hierbij zag je de gedemilitariseerde zone en wat dropjes in Noord-Korea liggen. We werden weer als schapen bij elkaar geroepen, want de tijd was voorbij.. en als laatste gingen we naar het treinstation die naar Noord-Korea leidde. Ik had het idee dat we hier ruim de tijd kregen, terwijl we dit op deze plek juist niet nodig hadden.
Ons Sharon vertelde vervolgens dat we een ‘break’ hadden en naar een winkelcentrum zouden gaan, leuuuuk Winkelen. Stonden we dan in een soort van Hotel en we dachten dit wordt geen winkelen. Je zou denken mensen houden van controle en willen weten waar we heen gaan, maar onze reisleidster keek ons wat schapig aan toen we vroegen wat we hier deden en zij vervolgens, ja winkelcentrum is hierboven. We gingen met een liftje naar boven, één en al verkooppraat van ‘gezonde drankjes’ en voedsel. We kregen een drankje wat smaakte naar ANANAS. (Ananas is de code taal van Yara en mij, als iets heel smerig is en de ander het moet niet proberen. Dit code woord is gecreëerd naar aanleiding van het rijstbal incident). De man van het ‘gezonde drankje’ ging praten en het klonk ongeveer Koreaans, maar het moest engels voorstellen. Blablabal yah country… blabla mixed with…. Blabla… het enige wat ik iedere keer kon verstaan was: okay ladies and gentleman follow me, PLEASE! En aangezien we die dag alleen hadden ontbeten, was de helft van de bus alle proeverijen aan het leegeten. Dit zag er echt beestachtig uit, alsof ze nog nooit hadden gegeten.
Over schapen gesproken, we gingen ‘s avonds eten, waar we in het begin ook hadden gegeten. Soort van grill, waar je zelf je vlees op kon grillen. We konden de menukaart niet lezen de we vroegen hetzelfde als de vorige keer. Ik deed een varken na, want ik dacht dat we varken hadden gegeten. Zij deed vervolgens een schaap na, blijkbaar hadden we dus de vorige schaap gegeten(!). Dit had ik nooit verwacht, ondanks ik wel een beetje geshockt was, hebben we het toch weer besteld!
Wat een indrukwekkende dag dus! Daarnaast kennen Koreanen totaaaaaaaaaaaal geen links en rechts, met hardlopen is dit helemaal een ramp. Iedereen zit op zijn telefoon en lopen bijna tegen een ander aan of tegen een boom. Nou daar kwam ik dan hardlopend voor bij, wat je waarschijnlijk denkt, dit ging niet al te soepel. Dus ik moet echtechtecht een park vinden!
En als laatste nog even over de koffie hier, even duur als in Nederland ongeveer. Iedere keer als ik koffie koop, vragen ze: koud? Ze drinken hier bijna allemaal koude koffie, letterlijk. Er wordt koffie in een beker gedaan en vervolgens wat ijsklontjes erin, hoppppa. Ijskoffie. Nou nee dankje, doe mij maar gewoon een heerlijke warme koffie om wakker te worden! Daarnaast vinden ze het hier echt koud al worden, terwijl het nog steeds 23 graden is. Iedereen loopt in lange broeken, vesten en truien. Hoe is het mogelijk? Blijkbaar is het hier in de zomer 40 graden! Zouden ze dan wel in een korte broek lopen, of ook met truien aan? Ik in ieder geval niet!
Hoe is het in Nederland? Is het daar al echt truien en winterjassen weer of valt het mee? Ennn.. de wandelmarathonlopers veel succes aan de Zeeuwse costa!
Liefs. Mari.
In plaats van: “geeeeeeek op bloemen”, zijn Koreanen “geeeeeek op sokken”. Sokken? Ja sokken. Ik zou ook zeggen gewoon iets wat je nodig hebt en die je aan moet als je koude voeten hebt. Nou hier denken ze er volgens mij heeeel anders over. Hele winkels met alleen maar sokken en wat erop staat? Hartjes, sterretjes, aapjs De man van Gangnam style en ga zo maar door..
De volgende dag gingen gingen we uit eten met wat meiden….Koreanen doen dus het peace tegen en zeggen dan KIMCHIII, als ze dan een foto maken zeggen ze dat, omdat ze dan erbij lachen in plaats van CHEEESE. Daarna zijn we naar het Casino voor een project op school, wat gaat over Holland Casino en wat we gaan vergelijken met een Casino hier. We mochten helaas geen foto’s maken, maar het was te grappig. Ze zaten allemaal in schoolbankjes te gokken. De tafels flink dicht op elkaar en een stilte van de spanning. Gewoon roken binnen nog, kan allemaal hier!
Donderdag: regenregenregen….. We wilden een paraplu van het huis hier lenen, deur dicht. Wij met onze tas onder de jassen op pad. Twee keer door dik en gaaaaan. Voor de volgende keer hebben we alvast een paraplu gepakt, wat dit gaat ons niet nog een keer gebeuren! S’middags kwam ik mijn grote vriend uit de metro tegen! Voor als je niet meer weet wie het is: de man van ongeveer vijftig, waarvan ik een zak snoep kreeg, wat Nederlandse muziek mee heb geluisterd en uiteindelijk selfieee. Hij was mijn e-mail kwijt geraakt, werkt op school en wilde graaaag mijn e-mailadres weer om de selfie door te sturen, nou nooit gedacht dat ik deze man nog tegen zou komen, wat een grap! Leuk!
Verder hadden we Paul deze dag weer, ik heb het idee dat hij er iedere week een ander onderwerp bij verzint. Iedere keer heeft hij het over ‘extra’ en wat hij ervan vind. Het zou wel fijn zijn even wat richtlijnen of een modulewijzer, maar hij is hier de lopende richtlijn en modulewijzer. Daarnaast kregen we ook onze cijfer van het tentamen van vorige week terug!!!! Nou wat een spanning leverde dit me op zeg. Hoe dit ging: we moesten per persoon naar voor lopen, je kreeg een cijfer te zien, ik had dus 60 punten, maar geen idee wat het voorstelde, dus ik vroeg aan hem: is dit genoeg? Zegt ie ja dat kan… Dus vervolgens ging Yara en zij vroeg hoeveel is voldoende? Zegt ie: dat hangt er vanaf… Nou toen brak mijn klomp, want wat was nu voldoende? Hadden we onze punten binnen of niet? Duurtlang, duurtlang… Vervolgens ging hij wat cijfers op het bord schrijven en kregen riep iedereen: ooooo.. blijkbaar, omdat het gemiddelde heel hoog was en het hier vooral om draaide had ik het idee. Yari en ik vielen beiden onder de categorie D. Vervolgens vroegen we: is dit nu voldoende? Hij zegt ja, dus wij echt een gezicht van: THANK GOD. Hij zegt vervolgens dus jullie zijn blij met een D??? Uh ja?, nou daarbij zaten we toch niet echt op één lijn geloof ik. Maaaar.. we hebben em!
Vrijdag stond Taekwando weer op de planning! We gingen achteraf weer basketballen, Yara en ik mochten niet in één team, want blijkbaar waren we té goed voor hem samen. Ik speelde de bal een aantal keer naar een meisje toe, omdat ik vond dat zij moest scoren, maar iedere keer kreeg ze de bal, werd ze zo verlegen en ging ze zo lachen dat ze niet eens kon mikken op het doel. Geniaaal. Ik dacht volgende week nog eens proberen, maar dan zijn we weer vrij. Volgens mij hebben ze iedere week wel iets.. We zijn namelijk vorige week ook vrij, omdat het alphabet dat is uitgevonden ennn zaterdag was ‘national foundation day’. Ook wel: Gaecheonjeol genoemd. Hierbij wordt de eerste staat van Korea gevierd.
Vrijdag avond hadden we nog even een tour geboekt voor zaterdag en zaterdag zijn we op pad gegaan naar de grens tussen Noord- en Zuid-Korea. We moesten om 07:40 bij het station zijn. Hier werden we opgehaald door een mannetje, die vertelde alleen; TRANSFER TO BUS. Oke we gingen dus verder met een bus? Prima. Bij de bus aangekomen, ontmoette we de reisleidster. We waren: ‘Sharon’s Group’. Nou klinkt als een topnaam en zeker een vrouw van de tijd, alleen waren we al te laat vertrokken, want er waren wat mensen te laat en er was iemand misselijk zonder dat we een meter hadden gereden? Ik denk zomaar.. net iets teveel gedronken!. Waardoor de rest van de dag snelsnel moest. Ik had soms het idee dat we een vliegtuig nog moesten halen en werd er soms wat onrustig van, maar goed we waren op pad! Allereerst ging ze een verhaaltje vertalen, waar we allemaal heen zouden gaan en vervolgens maakten we opeens een stop. Yara had wat gehoord over een brug en ik wat over een park/treinrails. Ze praatte namelijk wat onduidelijk en dan verstonden wij ‘looftop?’ looftop? Aaaaaah rooftop. Dat ging wat worden deze dag.
We gingen wat rond kijken en kwamen bij de bekende brug uit die we hadden gezien in een documentaire. Was zeker indrukwekkend, een brug, Freedom brigde (Imjingak) die op de helft is gestopt, met aan het einde allemaal slingers en briefjes met teksten erop. Dit zijn teksten van Zuid-Koreanen, die berichten willen doorgeven aan hun familie in Noord-Korea. Erg om te zien, één land wat uit elkaar is gescheurd in twee landen. Veel prikkeldraad, overal. Je ziet achter de burg veel groen, hier zijn weer beesten gaan leven, daarnaast zag je de treinrails die leidt naar Noord-Korea, maar is opgeheven. Zolang de grens gesloten is, mag geen enkele Zuid-Koreaan naar Noord-Korea en andersom.
Het gekke was, we kwamen bij de bus en iedereen had eten gehaald. Bijna niemand had dus wat van de brug/treinrails gezien. Top reisleider! NOT. Ik voelde me een soort schaap, want we werden weer bij elkaar geschreeuwd en moesten weer verder. Chopchop. Vervolgens vertelde reisleidster Sharon dat er aan de rechterzijde een brug te zien was met een banner/reclamebord. Dit is een reclamebord + brug met daarin vol dynamiet. Dit is voor als Noord-Korea aanvalt, dan kunnen ze deze laten ontploffen. Nou ik kan je vertellen, dit gaf nou niet echt een bepaald fijn gevoel toen we daar langs reden. We moesten ons paspoort vervolgens gereed houden, er kwam een militair de bus in, controleerde de paspoorten en zo konden we de gedemilitariseerde zone inrijden. Ze vertelde vervolgens vrolijk verder dat er in deze gedemilitariseerde zone ongeveer 2 miljoen landmijnen liggen.
Vervolgens werden we gereden richting een museum, we kregen de gedemilitariseerde zone te zien en dat er twee kilometer aan beide kanten van de grens was. Het is een soort van buffer/ijzeren gordijn. De grens is ongeveer 250 kilometer lang en zwaar bewaakt. Overal is hoog prikkeldraad te zien, met veel bewaking. We kregen vervolgens de kans om een tunnel in te lopen. Er zijn vier tunnels gemaakt door Noord-Korea, om Zuid-Korea binnen te vallen. Er is één tunnel open voor publiek, dit is de derde tunnel, er mochten geen foto’s worden gemaakt. Yari heeft dit toch af en toe stiekem gedaan (nee ze is niet afgevoerd, ze leeft nog!). We moesten een bouwvakker helm op en daar gingen we als twee kabouters op pad. Ze vertelden twee meter breed en twee meter hoog… Nou ik denk een kleine verkeerde inschatting, want het was denk ik 1,50m bij 1,50m, om de 30 seconden hoorde je dan ook wel.. TOK… TOK… TOK… TOK… Waarvan? Iedere keer dat iemand zijn kop stootte, je kon er zo een muziekje van maken! Hier wisten ze in ieder geval wel wat links en rechts was, dat kon ook niet anders zoo smal was het daar. Onderweg zag je een gele cirkels op de muur, hier had dynamiet in gezeten, waarmee Noord-Korea de tunnel heeft gecreëerd. Aan het einde van deze tunnel zag je een dikke muur met prikkeldraad en zo konden we de wandelroute met de TOK.. TOK… muziek weer terug naar boven.
Toen kwam het volgende plan, welke bus hadden we ook alweer? Er stonden ongeveer een stuk of 40 bussen. Ik wist alleen nog dat het kenteken met 33 of 35 begon en Yari dacht een KIA. Nou gelukkig begonnen bijna alle bussen met een drie en was de helft een KIA. Uiteindelijk een foto van eerder deze dag opgezocht en zo hebben de bus gehaast kunnen vinden. Niemand bij de bus…, dan nemen wij de volgende stop wel vijf minuten langer en zo werd het weer gecompenseerd.
We gingen naar de volgende stop, uitzicht naar Noord-Korea! Hier zag je twee vlaggen, de ene stond aan de zijde van Zuid-Korea en de andere aan de zijde van Noord-Korea. Hierbij zag je de gedemilitariseerde zone en wat dropjes in Noord-Korea liggen. We werden weer als schapen bij elkaar geroepen, want de tijd was voorbij.. en als laatste gingen we naar het treinstation die naar Noord-Korea leidde. Ik had het idee dat we hier ruim de tijd kregen, terwijl we dit op deze plek juist niet nodig hadden.
Ons Sharon vertelde vervolgens dat we een ‘break’ hadden en naar een winkelcentrum zouden gaan, leuuuuk Winkelen. Stonden we dan in een soort van Hotel en we dachten dit wordt geen winkelen. Je zou denken mensen houden van controle en willen weten waar we heen gaan, maar onze reisleidster keek ons wat schapig aan toen we vroegen wat we hier deden en zij vervolgens, ja winkelcentrum is hierboven. We gingen met een liftje naar boven, één en al verkooppraat van ‘gezonde drankjes’ en voedsel. We kregen een drankje wat smaakte naar ANANAS. (Ananas is de code taal van Yara en mij, als iets heel smerig is en de ander het moet niet proberen. Dit code woord is gecreëerd naar aanleiding van het rijstbal incident). De man van het ‘gezonde drankje’ ging praten en het klonk ongeveer Koreaans, maar het moest engels voorstellen. Blablabal yah country… blabla mixed with…. Blabla… het enige wat ik iedere keer kon verstaan was: okay ladies and gentleman follow me, PLEASE! En aangezien we die dag alleen hadden ontbeten, was de helft van de bus alle proeverijen aan het leegeten. Dit zag er echt beestachtig uit, alsof ze nog nooit hadden gegeten.
Over schapen gesproken, we gingen ‘s avonds eten, waar we in het begin ook hadden gegeten. Soort van grill, waar je zelf je vlees op kon grillen. We konden de menukaart niet lezen de we vroegen hetzelfde als de vorige keer. Ik deed een varken na, want ik dacht dat we varken hadden gegeten. Zij deed vervolgens een schaap na, blijkbaar hadden we dus de vorige schaap gegeten(!). Dit had ik nooit verwacht, ondanks ik wel een beetje geshockt was, hebben we het toch weer besteld!
Wat een indrukwekkende dag dus! Daarnaast kennen Koreanen totaaaaaaaaaaaal geen links en rechts, met hardlopen is dit helemaal een ramp. Iedereen zit op zijn telefoon en lopen bijna tegen een ander aan of tegen een boom. Nou daar kwam ik dan hardlopend voor bij, wat je waarschijnlijk denkt, dit ging niet al te soepel. Dus ik moet echtechtecht een park vinden!
En als laatste nog even over de koffie hier, even duur als in Nederland ongeveer. Iedere keer als ik koffie koop, vragen ze: koud? Ze drinken hier bijna allemaal koude koffie, letterlijk. Er wordt koffie in een beker gedaan en vervolgens wat ijsklontjes erin, hoppppa. Ijskoffie. Nou nee dankje, doe mij maar gewoon een heerlijke warme koffie om wakker te worden! Daarnaast vinden ze het hier echt koud al worden, terwijl het nog steeds 23 graden is. Iedereen loopt in lange broeken, vesten en truien. Hoe is het mogelijk? Blijkbaar is het hier in de zomer 40 graden! Zouden ze dan wel in een korte broek lopen, of ook met truien aan? Ik in ieder geval niet!
Hoe is het in Nederland? Is het daar al echt truien en winterjassen weer of valt het mee? Ennn.. de wandelmarathonlopers veel succes aan de Zeeuwse costa!
Liefs. Mari.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
