Kleurrrrrrrijk!

Iedere dag… Het probleem: wat moeten we gaan eten? Het onderwerp van de dag! Zeker super chilll om uit eten te gaan, maar iedere keer weten we niet wat we willen eten en nog een groter probleem waar…. Nou wat je problemen, inderdaad het is niet zo erg als in Frankrijk.

Wat een drama speelde zich daaraf zeg, ben mij kapot geschrokken na ongeveer 10 pushberichten van AD. Ik word er misselijk van en alle berichten vliegen in rap tempo voorbij en iedereen maakt zich er druk om. Logisch. Het komt té dichtbij. Wat is er aan de hand met deze wereld, waarom schieten ze elkaar neer en kunnen we niet even een gesprekje voeren. Waarom worden levens van onschuldige mensen zomaar afgepakt? Waarom moeten er zoveel slachtoffers vallen in een strijd die niet eens van hen is? Niemand heeft denk ik antwoord op deze vragen. Gelukkig maken de mensen die wij kennen, die uit Parijs en omstreken komen het goed.

Hier in Seoul gaat het goed. Ik wilde vorige weekend naar national park, maar dit bleef helaas bij een plan. Het weer was slechter dan slecht en het heeft heel de dag geregend. Dusss ben ik naar een market gegaan, er zijn er zoveel, dus ik ging de volgende afstrepen op mijn lijstje! Ik heb verschillende post-its aan de muur hangen met allerlei dingen die ik deze laatste maand nog even wil afstrepen, dus dat was er weer eentje.

Ik ben naar de market: “Pyounghwa clothing market” gegaan. Kennen jullie vast allemaal wel! Gaat niet alleen maar om kleren bleek. Ik wist niet wat ik zag. Aan de ene kant allemaal kleding/mutsen/tassen en een halve meter aan de rechterkant precies hetzelfde. Je kon elkaar amper passeren, wauw! Zoooveel spullen. Hoe krijgen deze mensen het voor elkaar om hier de gehele dag te zitten en in Nederland doen ze moeilijk over een paar uur werken zonder licht.. Ik weet zeker dat deze mensen hier ongeveer wonen om rond te komen!

Buiten om deze markt waren er bijvoorbeeld aan de rechterkant alleen maar lampen winkels en aan de andere kant alleen maar gereedschapwinkels. Gelukkig was pap er niet bij, want dat kon weleens een paar dagen gaan duren, voordat die had uitgezocht: “wat hij nog niet heeft” in zijn schuurtje.

In de avond zijn we met wat mensen suuuuuuushiii gaan eten bij een Japans restaurant en vervolgens gaan bowlen. Ik vertel dit even met plezier, want ik heb gewonnen! De eerste drie beurten gooien ik 0,0,0… en vervolgens vier keer een strike waardoor ik bovenaan ben geëindigd! Heujjjheujjj. Het feestje duurde niet tot de volgende dag, want de volgende dag had ik kooorts. Kreeg geen hap door mijn keel en niet van de liefde dit keer! Heb de gehele dag op bed gelegen en ongeveer 15 uur geslapen denk ik. Blijkbaar had ik het nodig. Jean kwam nog met wat medicijnen aan, hoe lief!

Ja leuke meid! Van de week met haar uiteten gegaan. Dikkkk (om met Willianne haar woorden te spreken) zenuwachtig voor de presentatie, omdat ze denkt geen Engels te kunnen. Nou ze kan toch ook met mij communiceren?! Uiteindelijk natuuurlijk goed gegaan, we hebben allemaal weleens stres om niets hé.

Donderdag waren we onderweg naar Koreaans krijgen we opeens een Whatsappje (berichtje voor de oma’s), dat we naar het park gingen! Ik moet zeggen we hebben niet echt Koreaans geoefend, buitenom wat bordjes van bomen lezen, maar het was hartstikke mooi! Gele, groene, bruine en rode bladeren! Blijkbaar is het zo, als je een blad vangt, dan heb je meer kans op liefde. Yara en ik vingen allebei een blad, dus zijn zeeeer benieuwd, waar er nog meer liefde vandaan gaat komen. Wat een prachtige dag, heb mijn ogen uitkeken. Geniet momentje. Dit genietmomentje kwam mede doordat ik een blad vond, twee keer zo groot als mijn hoofd. WER KE LIJK. Ik heb nog nooit zo een groot blad gezien, geweldig!

Het genietmomentje was snel over, want we krijgen twee tentamens van de week. Paul & Proffff Park proberen me gek te krijgen, maar dat gaat mooi niet lukken! Gelukkig regent het af en toe, dat motiveert mij om toch te gaan leren.

Om even met een mooi verhaal af te sluiten. Ik vertelde toch dat ze hier weleens hond en kat eten. Blijkbaar eten ze geen kat, maar wel hond! Onze Taekwando docent vertelde dat zijn moeder borstkanker had en nog maar zes maanden te leven had, vervolgens hond ging eten en zich steeds beter en beter ging voelen. Wat denk je, ze leeft nog steeds! Geen idee hoe of wat, maar ze geloven erin.

Ohja, vandaag was ik even assistent Mari van de docent van Strategic management. Hij heeft last van zijn knie en moet in Januari weer geopereerd worden, dus of ik hem even kon helpen. Ik moest wat modellen tekenen, nou dan moet je net mij hebben om te tekenen, maar gelukkig het ging tot op zekere hoogte prima. Verder vanavond weer suuuuushi gegeten, met stokjes eten gaat trouwens prima en steeds beter. Jajaa, mag ook wel na bijna drie maanden!

Het gekke is, er is nog maar 1 maand hier te gaan. Wat een dubbel gevoel, aan de ene kant natuuuurlijk zin om naar Taiwan, Sri Lanka en naar huis te gaan, maar ben toch wel een beeetje verliefd op Zuid-Korea ook… Toeeeedels vanuit het kleurrijke & regenachtige Seoul!