Frustratie ten top!

Lieve reacties, dankjulliewel! De frustratie is er, maaaaar we willen nog niet naar huis hoor!

Wat een dag. Wat een dag. Iemand had ons verteld dat we voor een Snowboard account (soort natschool/opslag) naar het ‘Student Union’ gebouw moesten. Daar vertelden ze ons weer naar een ander gebouw en bij het andere gebouw vertelden ze ons weer dat we naar het ‘student union’ konden, ook wel van het kastje naar de muur. Uiteindelijk heeft iemand ons geholpen en bleek het gewoon dezelfde inloggegevens te zijn die we al hebben. Voor de vakken werden we ook heen en weer geslingerd. Uiteindelijk is dit ook gelukt! We hebben de vijf vakken rond en meneer kwam met een compromis. Hij vond het prima als we de eerste vijftien minuten in zijn les zaten en vervolgens naar de andere gingen (aangezien er twee vakken overlappen). Het kostte wel drie dagen, voordat die dit bedacht had, maar het is gelukt!

Maandag hadden we de opdracht gekregen onze Marketingman docent, om 50 pagina’s te lezen en voorbereiden. Dit was een must, anders kon je niet meedoen met de les. Wij braaf alles voorbereid, in de les keken we elkaar aan, is dit het? We hadden het idee dat wij de enige waren die wat hadden doorgelezen en genoteerd. In Rotterdam rammen ze de dia’s erdoor heen, maar deze docent stelde ongeveer 10 vragen per dia, wij antwoordde een paar keer en daar bleef het dan ook bij. Of de rest van de klas fluisterde heel zachtjes het antwoord of er kwam geen antwoord. Heul apart.

Na deze les was de volgende stap, uitdaging bankpas oplossen. Ik kon namelijk geen geld meer opnemen. Dus wilde ik even naar de bank bellen om dit probleem op te lossen. Ik had het verhaal eerlijk verteld, waardoor ik niet mocht bellen en maar een telefooncel moest op zoeken. Hier gingen we niet mee akkoord. Vervolgens op een andere locatie geprobeerd, met de vraag of ik even naar school kon bellen en natuurlijk mocht dat! Top dat ze er niets van konden verstaan, waardoor ik even naar de bank kon bellen. We moeten ook niet altijd eerlijk zijn. Bij de bank hadden ze wat verdachte pin pogingen gezien in Zuid-Korea (heul gek) waardoor de kaart was geblokkeerd. Probleem uiteindelijk opgelost! We hadden het vervolgens verdiend: een heeeerlijke wafel(!) met vanille iets. Wat was ik eraan toe. Rijstpauze voor een dagje gehad.
De volgende dag Taekwondo, we hadden natuurlijk direct het uiterste verwacht om negen uur sochtends. Komen we daar in onze sportieve outfit. Heh, iedereen in normale kleren? Zouden ze zo gaan Taekwondo’en? (geloof niet dat het een werkwoord is, maar ik maak het er even van). Bleek dat we alleen even een introductie kregen en een kwartier erna weer konden vertrekken! Vervolgens wat foto’s uitgezocht, geprint en de gehele muur onder de foto’s van het thuisfront geplakt. Zijn ze toch nog een beetje dichtbij in plaats van 11.000 km verderop.

Daarnaast zijn we er vandaag achter gekomen, dat aan het einde van onze straat de campus begint, dus lopen we vanaf nu niet meer om. :) Vandaag wilden we met ons goede gedrag huiswerk gaan maken, dit viel volledig in het water. Allereerst gingen we gewoon op een computer zitten, wat niet eens kon. Je moest deze reserveren? Op een kastje en dan werd je aan een nummer gekoppeld. Dit was in het Koreaans geschreven, dus we kwamen er niet uit. Toen we eenmaal achter de computer zaten, viel het goede gedrag van huiswerk maken, in het water. We zagen dat we waren uitgeschreven voor een vak die we al hadden gevolgd. Daarnaast waren we OPEENS ingeschreven voor een vak wat eigenlijk niet bestond. Soms denk je dat je het geregeld hebt en alles compleet is en dan kom je er achter dat ze het verkeerd begrepen hebben!

Dus…. Wij aan onze lieftallige contactpersoon gevraagd, hoe we dit konden oplossen. We moesten maar een ander vak kiezen vertelde ze ons, terwijl zij duidelijk had gezegd, als jullie het zelf regelen is het prima (dus voor niets alle gebouwen gezien!) Ze kwam met een ander vak, wat we uiteindelijk hebben gekozen, wat niet overlapt. Ze vertelde ons dat het haar wel veel werk kostte om dit te regelen (kan niet meer dan zijn dan de trappen die wij op hebben gelopen, dus we moesten even tot 10, 20, 30… tellen) en wij knikten.

Vervolgens begon de BUDDYPARTY (om het voor de oma’s ook even te verduidelijken: iedereen is aan iemand gekoppeld en dat wordt een ‘buddy’ genoemd. Dit was een ‘feestje’ voor alle internationale studenten en hun ‘buddy’). Wat met buddy gesproken, met wat Chinese mensen en Jean (een meid die we iedere keer tegenkomen). Hier werden wat spelletjes gedaan. Zoals we het snelste een citroen op kon eten of zoveel marshmallows in zijn mond kon doen, ja was funny. Yara een citroen, helaas niet als eerste geëindigd. Één ding is zeker, na deze buddyparty. Ik heb nog nooit zoveel meiden en 3 mannen horen gillen! Ze zijn altijd zo stil en praten zo zacht. Nou ze gingen los. Geniaal!

Vanavond wat drankjes doen en uit. Daar zijn we wel aan toe! Ben benieuwd of iedereen dan ook zo hard gilt!

Kusjes X

(sorry voor de typfouten!)